ćútjeti
ćútjeti (što) nesvrš. 〈prez. -tīm, pril. sad. -tēći, prid. rad. ćútio/ćútjela ž, gl. im. ćúćēnje〉
Nesvršeni | |
---|---|
infinitiv | |
ćutjeti | |
prezent | |
jednina | |
1. | ćutim |
2. | ćutiš |
3. | ćuti |
množina | |
1. | ćutimo |
2. | ćutite |
3. | ćute |
futur | |
jednina | |
1. | ćutjet ću |
2. | ćutjet ćeš |
3. | ćutjet će |
množina | |
1. | ćutjet ćemo |
2. | ćutjet ćete |
3. | ćutjet će |
imperfekt | |
jednina | |
1. | ćućah |
2. | ćućaše |
3. | ćućaše |
množina | |
1. | ćućasmo |
2. | ćućaste |
3. | ćućahu |
perfekt | |
jednina | |
1. | ćutio sam |
2. | ćutio si |
3. | ćutio je |
množina | |
1. | ćutjeli smo |
2. | ćutjeli ste |
3. | ćutjeli su |
pluskvamperfekt | |
jednina | |
1. | bio sam ćutio |
2. | bio si ćutio |
3. | bio je ćutio |
množina | |
1. | bili smo ćutjeli |
2. | bili ste ćutjeli |
3. | bili su ćutjeli |
imperativ | |
jednina | |
2. | ćuti |
množina | |
1. | ćutimo |
2. | ćutite |
glagolski prilog sadašnji | |
ćuteći | |
glagolski pridjev aktivni | |
ćutio, ćutjela, ćutjelo | |
ćutjeli, ćutjele, ćutjela |