rezonàncija
rezonàncija (rezònanca) ž 〈G mn -ī〉
Izvedeni oblici
| jednina | |
|---|---|
| N | rezonanca |
| G | rezonance |
| D | rezonanci |
| A | rezonancu |
| V | rezonanco |
| L | rezonanci |
| I | rezonancom |
| množina | |
| N | rezonance |
| G | rezonanca / rezonanci |
| D | rezonancama |
| A | rezonance |
| V | rezonance |
| L | rezonancama |
| I | rezonancama |
| jednina | |
| N | rezonancija |
| G | rezonancije |
| D | rezonanciji |
| A | rezonanciju |
| V | rezonancijo |
| L | rezonanciji |
| I | rezonancijom |
| množina | |
| N | rezonancije |
| G | rezonancija |
| D | rezonancijama |
| A | rezonancije |
| V | rezonancije |
| L | rezonancijama |
| I | rezonancijama |
Definicija
| 1. | fiz. uvjet u kojem sustav koji vibrira odgovara maksimalnom amplitudom vibracije na neku vanjsku alternirajuću silu; uvjet rezonancije postoji ako je učestalost (frekvencija) vanjske alternirajuće sile istovjetna vlastitoj frekvenciji tog sustava [mehanička rezonancija; električna rezonancija] |
| 2. | fiz. sposobnost produženja ili pojačanja zvučnog vala koju imaju prostori čije stijenke dobro odbijaju zvučne valove; jeka, odjek, odzvanjanje, odzvuk, razlijeganje |
| 3. | pren. odjek, utjecaj u javnosti neke iskazane ideje, predložene zamisli i sl. |
Etimologija
✧ njem. Resonanz ← lat. resonantia: odjek ≃ resonare: odjekivati
