izòlučiti
izòlučiti (što) svrš. 〈prez. -īm, pril. pr. -īvši, prid. trp. izòlučen〉
Izvedeni oblici
| Svršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| izolučiti | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | izolučim |
| 2. | izolučiš |
| 3. | izoluči |
| množina | |
| 1. | izolučimo |
| 2. | izolučite |
| 3. | izoluče |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | izolučit ću |
| 2. | izolučit ćeš |
| 3. | izolučit će |
| množina | |
| 1. | izolučit ćemo |
| 2. | izolučit ćete |
| 3. | izolučit će |
| aorist | |
| jednina | |
| 1. | izolučih |
| 2. | izoluči |
| 3. | izoluči |
| množina | |
| 1. | izolučismo |
| 2. | izolučiste |
| 3. | izolučiše |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | izolučio sam |
| 2. | izolučio si |
| 3. | izolučio je |
| množina | |
| 1. | izolučili smo |
| 2. | izolučili ste |
| 3. | izolučili su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam izolučio |
| 2. | bio si izolučio |
| 3. | bio je izolučio |
| množina | |
| 1. | bili smo izolučili |
| 2. | bili ste izolučili |
| 3. | bili su izolučili |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | izoluči |
| množina | |
| 1. | izolučimo |
| 2. | izolučite |
| glagolski prilog prošli | |
| izolučivši | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| izolučio, izolučila, izolučilo | |
| izolučili, izolučile, izolučila | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| izolučen, izolučena, izolučeno | |
| izolučeni, izolučene, izolučena | |
Definicija
term. spiralno ižlijebiti cijev iznutra, izraditi naoklis (o cijevi vatrenog oružja kroz koju prolazi zrno, za razliku od glatke cijevi kroz koju prolazi sačma)
