najavljívati
najavljívati (što, koga, se) nesvrš. 〈prez. najàvljujēm (se), pril. sad. najàvljujūći (se), gl. im. -ānje〉,
Izvedeni oblici
| Nesvršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| najavljivati | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | najavljujem |
| 2. | najavljuješ |
| 3. | najavljuje |
| množina | |
| 1. | najavljujemo |
| 2. | najavljujete |
| 3. | najavljuju |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | najavljivat ću |
| 2. | najavljivat ćeš |
| 3. | najavljivat će |
| množina | |
| 1. | najavljivat ćemo |
| 2. | najavljivat ćete |
| 3. | najavljivat će |
| imperfekt | |
| jednina | |
| 1. | najavljivah |
| 2. | najavljivaše |
| 3. | najavljivaše |
| množina | |
| 1. | najavljivasmo |
| 2. | najavljivaste |
| 3. | najavljivahu |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | najavljivao sam |
| 2. | najavljivao si |
| 3. | najavljivao je |
| množina | |
| 1. | najavljivali smo |
| 2. | najavljivali ste |
| 3. | najavljivali su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam najavljivao |
| 2. | bio si najavljivao |
| 3. | bio je najavljivao |
| množina | |
| 1. | bili smo najavljivali |
| 2. | bili ste najavljivali |
| 3. | bili su najavljivali |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | najavljuj |
| množina | |
| 1. | najavljujmo |
| 2. | najavljujte |
| glagolski prilog sadašnji | |
| najavljujući | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| najavljivao, najavljivala, najavljivalo | |
| najavljivali, najavljivale, najavljivala | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| najavljivan, najavljivana, najavljivano | |
| najavljivani, najavljivane, najavljivana | |
Definicija
v. najaviti (se)
Etimologija
✧ vidi nȃjava
