istúrati
istúrati (što, koga) nesvrš. 〈prez. ìstūrām, pril. sad. -ajūći, gl. im. -ānje〉,
Izvedeni oblici
| Nesvršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| isturati | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | isturam |
| 2. | isturaš |
| 3. | istura |
| množina | |
| 1. | isturamo |
| 2. | isturate |
| 3. | isturaju |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | isturat ću |
| 2. | isturat ćeš |
| 3. | isturat će |
| množina | |
| 1. | isturat ćemo |
| 2. | isturat ćete |
| 3. | isturat će |
| imperfekt | |
| jednina | |
| 1. | isturah |
| 2. | isturaše |
| 3. | isturaše |
| množina | |
| 1. | isturasmo |
| 2. | isturaste |
| 3. | isturahu |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | isturao sam |
| 2. | isturao si |
| 3. | isturao je |
| množina | |
| 1. | isturali smo |
| 2. | isturali ste |
| 3. | isturali su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam isturao |
| 2. | bio si isturao |
| 3. | bio je isturao |
| množina | |
| 1. | bili smo isturali |
| 2. | bili ste isturali |
| 3. | bili su isturali |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | isturaj |
| množina | |
| 1. | isturajmo |
| 2. | isturajte |
| glagolski prilog sadašnji | |
| isturajući | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| isturao, isturala, isturalo | |
| isturali, isturale, isturala | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| isturan, isturana, isturano | |
| isturani, isturane, isturana | |
Etimologija
✧ vidi ìsturiti
