urícati2
urícati2 (što, koga) nesvrš. 〈prez. ùrīčēm, pril. sad. uríčūći, gl. im. -ānje〉,
Izvedeni oblici
| Nesvršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| uricati | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | uričem |
| 2. | uričeš |
| 3. | uriče |
| množina | |
| 1. | uričemo |
| 2. | uričete |
| 3. | uriču |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | uricat ću |
| 2. | uricat ćeš |
| 3. | uricat će |
| množina | |
| 1. | uricat ćemo |
| 2. | uricat ćete |
| 3. | uricat će |
| imperfekt | |
| jednina | |
| 1. | uricah |
| 2. | uricaše |
| 3. | uricaše |
| množina | |
| 1. | uricasmo |
| 2. | uricaste |
| 3. | uricahu |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | uricao sam |
| 2. | uricao si |
| 3. | uricao je |
| množina | |
| 1. | uricali smo |
| 2. | uricali ste |
| 3. | uricali su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam uricao |
| 2. | bio si uricao |
| 3. | bio je uricao |
| množina | |
| 1. | bili smo uricali |
| 2. | bili ste uricali |
| 3. | bili su uricali |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | uriči |
| množina | |
| 1. | uričimo |
| 2. | uričite |
| glagolski prilog sadašnji | |
| uričući | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| uricao, uricala, uricalo | |
| uricali, uricale, uricala | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| urican, uricana, uricano | |
| uricani, uricane, uricana | |
Definicija
v. ureći2
Etimologija
✧ vidi úrok
