saopćívati
saopćívati (što) nesvrš. 〈prez. saòpćujēm, pril. sad. saòpćujūći, gl. im. -ānje〉,
Izvedeni oblici
| Nesvršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| saopćivati | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | saopćujem |
| 2. | saopćuješ |
| 3. | saopćuje |
| množina | |
| 1. | saopćujemo |
| 2. | saopćujete |
| 3. | saopćuju |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | saopćivat ću |
| 2. | saopćivat ćeš |
| 3. | saopćivat će |
| množina | |
| 1. | saopćivat ćemo |
| 2. | saopćivat ćete |
| 3. | saopćivat će |
| imperfekt | |
| jednina | |
| 1. | saopćivah |
| 2. | saopćivaše |
| 3. | saopćivaše |
| množina | |
| 1. | saopćivasmo |
| 2. | saopćivaste |
| 3. | saopćivahu |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | saopćivao sam |
| 2. | saopćivao si |
| 3. | saopćivao je |
| množina | |
| 1. | saopćivali smo |
| 2. | saopćivali ste |
| 3. | saopćivali su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam saopćivao |
| 2. | bio si saopćivao |
| 3. | bio je saopćivao |
| množina | |
| 1. | bili smo saopćivali |
| 2. | bili ste saopćivali |
| 3. | bili su saopćivali |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | saopćuj |
| množina | |
| 1. | saopćujmo |
| 2. | saopćujte |
| glagolski prilog sadašnji | |
| saopćujući | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| saopćivao, saopćivala, saopćivalo | |
| saopćivali, saopćivale, saopćivala | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| saopćivan, saopćivana, saopćivano | |
| saopćivani, saopćivane, saopćivana | |
Etimologija
✧ vidi saòpćiti
