oznáčiti
oznáčiti (što, koga) svrš. 〈prez. òznāčīm, pril. pr. -īvši, prid. trp. òznāčen〉
Izvedeni oblici
| Svršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| označiti | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | označim |
| 2. | označiš |
| 3. | označi |
| množina | |
| 1. | označimo |
| 2. | označite |
| 3. | označe |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | označit ću |
| 2. | označit ćeš |
| 3. | označit će |
| množina | |
| 1. | označit ćemo |
| 2. | označit ćete |
| 3. | označit će |
| aorist | |
| jednina | |
| 1. | označih |
| 2. | označi |
| 3. | označi |
| množina | |
| 1. | označismo |
| 2. | označiste |
| 3. | označiše |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | označio sam |
| 2. | označio si |
| 3. | označio je |
| množina | |
| 1. | označili smo |
| 2. | označili ste |
| 3. | označili su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam označio |
| 2. | bio si označio |
| 3. | bio je označio |
| množina | |
| 1. | bili smo označili |
| 2. | bili ste označili |
| 3. | bili su označili |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | označi |
| množina | |
| 1. | označimo |
| 2. | označite |
| glagolski prilog prošli | |
| označivši | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| označio, označila, označilo | |
| označili, označile, označila | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| označen, označena, označeno | |
| označeni, označene, označena | |
Definicija
| 1. | postaviti znak, obilježiti |
| 2. | pren. obilježiti koga, oklevetati, nanijeti uvredu [označen od Boga grđi od vraga, posl. onaj koji ima neku vidljivu fizičku manu (i zbog toga je zao)] |
Etimologija
✧ vidi ȍznaka
