proùčiti
proùčiti (koga, što) svrš. 〈prez. pròučīm, pril. pr. -īvši, prid. trp. pròučen〉
Izvedeni oblici
| Svršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| proučiti | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | proučim |
| 2. | proučiš |
| 3. | prouči |
| množina | |
| 1. | proučimo |
| 2. | proučite |
| 3. | prouče |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | proučit ću |
| 2. | proučit ćeš |
| 3. | proučit će |
| množina | |
| 1. | proučit ćemo |
| 2. | proučit ćete |
| 3. | proučit će |
| aorist | |
| jednina | |
| 1. | proučih |
| 2. | prouči |
| 3. | prouči |
| množina | |
| 1. | proučismo |
| 2. | proučiste |
| 3. | proučiše |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | proučio sam |
| 2. | proučio si |
| 3. | proučio je |
| množina | |
| 1. | proučili smo |
| 2. | proučili ste |
| 3. | proučili su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam proučio |
| 2. | bio si proučio |
| 3. | bio je proučio |
| množina | |
| 1. | bili smo proučili |
| 2. | bili ste proučili |
| 3. | bili su proučili |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | prouči |
| množina | |
| 1. | proučimo |
| 2. | proučite |
| glagolski prilog prošli | |
| proučivši | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| proučio, proučila, proučilo | |
| proučili, proučile, proučila | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| proučen, proučena, proučeno | |
| proučeni, proučene, proučena | |
Definicija
| 1. | steći temeljito znanje o komu ili čemu; prostudirati |
| 2. | promatranjem dobro upoznati; pomnjivo razgledati, istražiti, ispitati |
Etimologija
✧ pro-4 + v. učiti
