zbúniti
zbúniti (se) svrš. 〈prez. zbẉnīm (se), pril. pr. -īvši (se), prid. trp. zbẉnjen〉
Svršeni | |
---|---|
infinitiv | |
zbuniti | |
prezent | |
jednina | |
1. | zbunim |
2. | zbuniš |
3. | zbuni |
množina | |
1. | zbunimo |
2. | zbunite |
3. | zbune |
futur | |
jednina | |
1. | zbunit ću |
2. | zbunit ćeš |
3. | zbunit će |
množina | |
1. | zbunit ćemo |
2. | zbunit ćete |
3. | zbunit će |
aorist | |
jednina | |
1. | zbunih |
2. | zbuni |
3. | zbuni |
množina | |
1. | zbunismo |
2. | zbuniste |
3. | zbuniše |
perfekt | |
jednina | |
1. | zbunio sam |
2. | zbunio si |
3. | zbunio je |
množina | |
1. | zbunili smo |
2. | zbunili ste |
3. | zbunili su |
pluskvamperfekt | |
jednina | |
1. | bio sam zbunio |
2. | bio si zbunio |
3. | bio je zbunio |
množina | |
1. | bili smo zbunili |
2. | bili ste zbunili |
3. | bili su zbunili |
imperativ | |
jednina | |
2. | zbuni |
množina | |
1. | zbunimo |
2. | zbunite |
glagolski prilog prošli | |
zbunivši | |
glagolski pridjev aktivni | |
zbunio, zbunila, zbunilo | |
zbunili, zbunile, zbunila | |
glagolski pridjev pasivni | |
zbunjen, zbunjena, zbunjeno | |
zbunjeni, zbunjene, zbunjena |
1. | (koga) dovesti u zabunu; pomutiti, smesti |
2. | (se) doći u zabunu; mutiti se, smesti se |