ofìcīr
ofìcīr m 〈G oficíra〉
Izvedeni oblici
| jednina | |
|---|---|
| N | oficir |
| G | oficira |
| D | oficiru |
| A | oficira |
| V | oficiru |
| L | oficiru |
| I | oficirom |
| množina | |
| N | oficiri |
| G | oficira |
| D | oficirima |
| A | oficire |
| V | oficiri |
| L | oficirima |
| I | oficirima |
Definicija
vojn. pov. nositelj jednog od viših činova u vojsci u rangu od potporučnika do generala [jugo-oficir], usp. časnik (3)
Frazeologija
⃟ pitali me oficiri (ob. u šali) citat varoške pjesmice »Sjedila sam kraj prozora šila sam/Pitali me oficiri čija sam« koji se javlja u kontekstima i situacijama kad se želi podsjetiti na neko svojstvo ili obilježje vezano uz oficire [nije ti to ni loše šivano, samo su ti ramena brate pitali me oficiri (ramena su previše široka — bez obzira na stvarno stanje, u jeziku živi slika uniforme s epoletama raznih vojski)]
Etimologija
✧ njem. Offizier ← fr. officier ≃ lat. officiarius
