razlučívati
razlučívati (što, se) nesvrš. 〈prez. razlùčujēm, pril. sad. razlùčujūći, gl. im. -ānje〉,
Izvedeni oblici
| Nesvršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| razlučivati | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | razlučujem |
| 2. | razlučuješ |
| 3. | razlučuje |
| množina | |
| 1. | razlučujemo |
| 2. | razlučujete |
| 3. | razlučuju |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | razlučivat ću |
| 2. | razlučivat ćeš |
| 3. | razlučivat će |
| množina | |
| 1. | razlučivat ćemo |
| 2. | razlučivat ćete |
| 3. | razlučivat će |
| imperfekt | |
| jednina | |
| 1. | razlučivah |
| 2. | razlučivaše |
| 3. | razlučivaše |
| množina | |
| 1. | razlučivasmo |
| 2. | razlučivaste |
| 3. | razlučivahu |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | razlučivao sam |
| 2. | razlučivao si |
| 3. | razlučivao je |
| množina | |
| 1. | razlučivali smo |
| 2. | razlučivali ste |
| 3. | razlučivali su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam razlučivao |
| 2. | bio si razlučivao |
| 3. | bio je razlučivao |
| množina | |
| 1. | bili smo razlučivali |
| 2. | bili ste razlučivali |
| 3. | bili su razlučivali |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | razlučuj |
| množina | |
| 1. | razlučujmo |
| 2. | razlučujte |
| glagolski prilog sadašnji | |
| razlučujući | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| razlučivao, razlučivala, razlučivalo | |
| razlučivali, razlučivale, razlučivala | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| razlučivan, razlučivana, razlučivano | |
| razlučivani, razlučivane, razlučivana | |
Etimologija
✧ vidi razlúčiti
