prògnati
prògnati (koga, što) svrš. 〈prez. -ām, pril. pr. -āvši, prid. trp. prȍgnān〉
Izvedeni oblici
| Svršeni | |
|---|---|
| infinitiv | |
| prognati | |
| prezent | |
| jednina | |
| 1. | prognam |
| 2. | prognaš |
| 3. | progna |
| množina | |
| 1. | prognamo |
| 2. | prognate |
| 3. | prognaju |
| futur | |
| jednina | |
| 1. | prognat ću |
| 2. | prognat ćeš |
| 3. | prognat će |
| množina | |
| 1. | prognat ćemo |
| 2. | prognat ćete |
| 3. | prognat će |
| aorist | |
| jednina | |
| 1. | prognah |
| 2. | progna |
| 3. | progna |
| množina | |
| 1. | prognasmo |
| 2. | prognaste |
| 3. | prognaše |
| perfekt | |
| jednina | |
| 1. | prognao sam |
| 2. | prognao si |
| 3. | prognao je |
| množina | |
| 1. | prognali smo |
| 2. | prognali ste |
| 3. | prognali su |
| pluskvamperfekt | |
| jednina | |
| 1. | bio sam prognao |
| 2. | bio si prognao |
| 3. | bio je prognao |
| množina | |
| 1. | bili smo prognali |
| 2. | bili ste prognali |
| 3. | bili su prognali |
| imperativ | |
| jednina | |
| 2. | prognaj |
| množina | |
| 1. | prognajmo |
| 2. | prognajte |
| glagolski prilog prošli | |
| prognavši | |
| glagolski pridjev aktivni | |
| prognao, prognala, prognalo | |
| prognali, prognale, prognala | |
| glagolski pridjev pasivni | |
| prognan, prognana, prognano | |
| prognani, prognane, prognana | |
Definicija
| 1. | nasilno koga preseliti (po naredbi vlasti, po presudi suda i sl.) u neki kraj ili mjesto [prognati u Sibir] |
| 2. | otjerati iz zemlje, kraja ili mjesta; izgnati |
Etimologija
✧ vidi progòniti
