slútiti
slútiti (što) nesvrš. 〈prez. slútīm, pril. sad. -tēći, gl. im. -ćēnje〉
Nesvršeni | |
---|---|
infinitiv | |
slutiti | |
prezent | |
jednina | |
1. | slutim |
2. | slutiš |
3. | sluti |
množina | |
1. | slutimo |
2. | slutite |
3. | slute |
futur | |
jednina | |
1. | slutit ću |
2. | slutit ćeš |
3. | slutit će |
množina | |
1. | slutit ćemo |
2. | slutit ćete |
3. | slutit će |
imperfekt | |
jednina | |
1. | slućah |
2. | slućaše |
3. | slućaše |
množina | |
1. | slućasmo |
2. | slućaste |
3. | slućahu |
perfekt | |
jednina | |
1. | slutio sam |
2. | slutio si |
3. | slutio je |
množina | |
1. | slutili smo |
2. | slutili ste |
3. | slutili su |
pluskvamperfekt | |
jednina | |
1. | bio sam slutio |
2. | bio si slutio |
3. | bio je slutio |
množina | |
1. | bili smo slutili |
2. | bili ste slutili |
3. | bili su slutili |
imperativ | |
jednina | |
2. | sluti |
množina | |
1. | slutimo |
2. | slutite |
glagolski prilog sadašnji | |
sluteći | |
glagolski pridjev aktivni | |
slutio, slutila, slutilo | |
slutili, slutile, slutila |